terug in Malawi

bij mijn vertrek uit Malawi in juni vorig jaar had ik al gezegd nog wel eens terug te willen komen mocht dat nodig zijn. Ook wel omdat de angst een ledig leven te gaan lijden als pensionado diep geworteld is.Zal wel iets te maken hebben met een vader die tot diep in zijn 80e doorging als huisarts. De angst bleek ongegrond, de rest van 2019 heb ik in een ononderbroken reeks van vakanties en familiebezoek mogen doorbrengen (zeilen Korfu, bezoek Albanie, fietsen Jura, Peyremale, 2 x bezoek aan Jan,Martine en de kleintjes in Oslo) en de herfst en winter stonden vooral in het teken  van de toneeluitvoering . Maar het vertrek van Pat, de Schotse intensiviste,op de IC van het Merci James Centre hier in Malawi,  leverde gaten op in het schema waar ik in kon springen...zodat ik nu deze keer een kleine 3 maanden, in Blantyre ben,om waar te nemen ..

Mijn eerdere blogs teruglezend ademen die vooral mijn voortdurende verbazing en verwondering uit over de armoede en gebrek aan serieuze ontwikkeling in dit land. Dat is natuurlijk niet veranderd in een half jaar, maar het is raar dat zoiets  toch went...je hebt het allemaal al gezien en het raakt je  minder diep. Hoewel....ik maakte onlangs een tochtje,op mijn meegenomen moutainbike , om het gebied te ontdekken achter het huis dat ik nu huur van een Engelsman die op homeleave is (een remainer uiteraard, ik zou natuurlijk nooit van een leaver huren) en ik zweer dat ik in Dantes inferno terechtkwam (zoals op die gravures van Gustave Dore)

De weg was een glibberige modderstroom, steil op en neergaand - fietsen was uitgesloten. Aan weerszijden schots en scheve huisjes opgetrokken uit lemen baksteen, stro, platgeslagen oildrums, plastic zeilen.. overal restanten van plastic, oranje, blauw wit plastic. En overal mensen , bedrijvigheid. vrouwen met enorme zakken charcoal op hun hoofd.Rennende en spelende kinderen.Een man zonder benen die zich met handen voortschoof op een stuk karton. Volwassen kerels die rondhingen op een verandaatje.Een blerende televisie in een klein donker hokje, waar tientallen mannen bleken te kijken naar Engels premier league voetbal (100 kwatcha entree).

 Ik werd wel aangekeken als een marsmannetje (met mn mountainbike en charmante felgroene helm op mn kop) , maar vooral genegeerd. En het gemoed was- unlike in Dantes hel- niet somber....of vijandig (was dit in ZA geweest dan was ik minstens mijn fiets maar wellicht ook mn laatste ademtocht kwijtgeweest). iedereen deed z'n ding , vond dit kennelijk normaal, alleen ik niet. Je kunt ook niet anders, natuurlijk, als malawiaan...

Mijn dissociatie zal ook wel te maken hebben met het boek dat ik nu lees : The new Silk Roads, van Frankopan. Daarin wordt de razendsnelle opmars van China (en India en andere Aziatische landen) beschreven, met nadruk op het feit dat wij in Europa keihard de boot aan het missen zijn. Nou aan die ontwikkeling doet Malawi in ieder geval niet mee...straks zitten wij zelf,met de Afrikanen - in het bijbootje van de wereldeconomie haha.

Genoeg gesomber - het is regentijd en de regen hamert meedogenloos op het zinken dak - goed voor een heerlijke siësta maar die heb ik al gehad - tijd voor een vrolijke anecdote. Ik was uitgenodigd door Juliet , Engelse (jaa ook remainer ) anesthesiste (halverwege de dertig) en haar vriendin (een meisje van midden 20, architecte, vrijwilligster bij Beehive, bouwt huizen van leem=, heel eco) om met de mountainbike over een mooie trail naar Majete wildlife park te fietsen. Alles offroad, ongeveer 50 K, maar ...bijna alles bergaf. Het was een bloedhete dag, ik had niet echt genoeg drinken mee, en voor elk stuk bergaf was er weliswaar iets minder, maar toch, een stuk tot soms 15 graden klim bergop. Na ongeveer 3 uur ben ik h-e-l-e-m-a-a-l stuk gegaan, kon letterlijk geen voet meer optillen, kreeg ook nog eens kramp.

Na een paar mislukte pogingen ,rust, zoete drankjes (Sobo!) om toch door te gaan, ben ik onder het enige piepkleine schaduwboompje in de omgeving gaan liggen, mijn fiets op de weg, en zijn de dames doorgegaan om een vorm van hulp te regelen. Na 3 kwartier voor pampus kwam er een man op een brommer/lichte motor langs (zo'n chinees ding, ).Zijn naam was Wonderfull Stenford, hij was primary school teacher in het district. Hij heeft me achterop zijn brommer genomen (een uitgeputte mzungu van bijna 100 kilo) en het hele eind naar Majete (nog 20 K) gebracht. Onderweg begon het te hozen , de weg veranderde in een modderstroom met waadplekken waar het water tot halverwege onze kuiten kwam maar hij stuurde ons ,met een angstwekkende noodgang, feilloos zonder te vallen langs alle obstakels. Ik appte mijn metgezellinnen dat ik een lift had gevonden (I jvse s ridd)- (probeer het maar achterop een brommer in de stromende regen met 1 hand ! ) en passeerde hen zelfs op het laatste stuk.

Al hotsend op de bagagedrager raakten we in gesprek . Wonderfull vertelde dat hij lesgeeft op een basisschool voor 850 leerlingen ,met  totaal 8 leerkrachten. Zelf heeft hij drie kinderen ( het is echt waar , wat in het boek factfullness van Hans Rosling staat - kindertal daalt met toenemend opleidingsniveau) - maar de situatie in zo'n school is natuurlijk dramatisch : 80-100 kinderen in de klas ! 

Mijn fiets werd door een eveneens passerende knul met grote vreugde - (hij had denk ik nog nooit op een fiets met versnellingen gezeten) en razendsnel ook naar Majete gereden, waarbij Wonderfull  - nadat hij mij had afgezet, nog terugging om hem het laatste stuk te brengen. De jongen , met fiets op zn schouders, achterop de brommer.(foto) En na hartelijk afscheid, en natuurlijk betaling van het afgesproken bedrag, gingen ze , drijfnat en vrolijk lachtend , weer helemaal terug.Wonderfull!

Hartverwarmende hulpvaardigheid van mensen die bijna niks hebben. En een lichte deuk in het self esteem van opa Alfred , die natuurlijk allerlei excuses heeft (drinken, warmte, aanpassing) maar niet kan ontkomen aan het basale gegeven dat hij geen 28 meer is....